سراسر پنجره: مجموعه داستان های منتخب جایزه ادبی طهران

شامل 19 داستان منتخب از 15 نویسنده جوان است که در نخستین دوره جایزه طهران از مهرماه 1387 تا اسفند همان سال شرکت کردند. در انتخاب این اثار سعی شده تا آثاری متفاوت و هم سطح انتخاب شوند و یکی از معیارهای مهم گزینش آن ها، چاپ نشدن در مجموعه یا جنگ های ادبی دیگر بود.

مجموعه داستان «سراسر پنجره» در اولین برخورد، هدایت مخاطب است به جهانی مملو از صدا ها و رنگ های متفاوت. در این چند صدایی ادبی، امکانی برای انتخاب و یا رودررو شدن با دنیاهای تازه ای فراهم است که حتی اگر در حوزه انتخاب و سلیقه ادبی مخاطب نیز نباشد، اما به واسطه قرار گرفتن در یک مجموعه، فرصتی نوبرای او ایجاد می کند تا به قضاوتی تازه دست پیدا کند.
دراین مجموعه مخاطب با ابداعات تازه ای از نظر ساختار و محتوا روبه رو می شود و انتخاب و چینش داستان ها تلفیقی از قصه های ساختار محور و معناگرایانه را به نمایش می گذارد. اگرچه می توان گفت در همه داستان های مجموعه، کوششی برای آزمودن فرم های نو در روایت قصه، چه به لحاظ انتخاب راوی و چه به لحاظ نثر دیده می شود.

اوج این فرمگرایی در داستان «مقامات رندی» نوشته داوود حسنوند دیده می شود که به سبک ادبیات کلاسیک روایت می شود، سبکی که در مقابل لحن عامیانه راوی در داستان «زال» نوشته نظام حقی قرار می گیرد. در این مجموعه، ردپایی از داستان های بومی نیز دیده می شود که دو داستان «لاک پشت آهنی» و «ناجی» نوشته سروش رهگذر از این جمله اند؛ داستان هایی که وقایعشان در روستا می گذرد و متعهد به مضامینی بومی هستند. دو داستان «نقش جنازه نبیه» و «قرارگاه متروکه» از آیت دولتشاه را می توان از داستان های متفاوت این مجموعه به حساب آورد؛ داستان هایی که تعلیق و کشش در کنار فضای تازه قصه، جذابیت خاصی به آن ها بخشیده است.

«سراسرپنجره» از نظر انتخاب موضوعات خاص، نمونه های مثال زدنی دیگری نیز دارد. سجاد بنکدار در داستان «اشک، عرق، خون»، قصه ای خواندنی از رابطه پسری جوان با خروس جنگی اش روایت می کند و در داستان بعدی خود یعنی «برسد به دست...»، به فضایی کاملا متفاوت از قصه قبلی خود روی می آورد و زنی تنها را در انتظاربازگشت شوهرش از سر کار و در محاصره نشانه های روزمره زندگی مدرن از جمله تلویزیون و موبایل قرار می دهد. «سراسرپنجره» ۱۹ داستان خواندنی از ۱۵ نویسنده جوان به انتخاب عباس محمدی است؛ تجربه ای که نمی شود آن را نادیده انگاشت.